डोळ्यात मावेनासं झालेलं ऊन,

आणि आपल्याच व्यक्तीचं जाणवणारं सततच ऋण.

सारखा टोचतं...तीक्ष्ण काट्यासारखं..बोचतच राहतं.

नको असेल तरी ते मावळत नाही...आपल्याला हवं तेव्हा....

जाणीवा मात्र सदैव...अंधारल्यासारख्या  होतात तेव्हा..लक्ख उन्हातही.

चालण मात्र चुकत नाही तेव्हा.....फक्त या आशेवर चालावं...कि ते ढळेल लवकरच...

त्याचा ढळंण्याचा  काळ काही...ठरलेला नसतो..

पण त्यालाही कधीतरी..वळण्याचा मोहं होत असतो.