जशी संध्याकाळी,
मी गायले इतके.
भलतेच निघाले धागे,
मग स्वप्न पहिले इतके.


सवयीचे झाले आता,
एकटेपणाचे  हे छळणे.
अश्रू मुठीत झेलून,
हुंदक्यातच सतत हे जळणे.

मी शोधले किनारे जितके,
परतवले तुही मला तितके.
तो धन्य 'पतंग' आहे,
ज्याच्या जळण्याने मन हळहळते.


मी फेरीले पाणी,
त्या आसेवर ज्यास मी झुरते,
हाय तिची इच्छाशक्ती,
तितकीच दमदार मला ती स्फुरते.