कधी कधी ..

कोरून कोरून लिहावेसे वाटते,

आभाळाच्या या निळसर पाटीवर.

 तर कधी वाटते होऊन रिमझिम पाऊस,

बरसत राहावे सुगंधी मातीवर. 

वाटे मजला कधी कधी तर, 

झुळूक व्हावे  वाऱ्याची. 

आणि होऊनी मंद बासुरी, 

गीत गावे पक्ष्यांच्या कानाशी. 

कधी वाटे मजला,

एकरूप व्हावे हिरव्यागार वृक्षांशी.  

आणि उरून राहावे उभारी बनून, 

मानवाच्या भावूक नजरेशी. 

रूप घ्यावे वेगवेगळे अन, 

ज्यादूपरी खेळावे मनझोकयाशी. 

मिळे एकदाच  आयुष्य हे, 

कवटाळावे त्यास हृदयाशी. 

असे किती बोलायचे
शब्दात आले नाही
भावना आणि शब्दांचा
हा खेळ नवा नाही

कविता आणि कागद

हे समीकरण लावू नका

अश्या मनातल्या भावनांवर

अत्याचार करू नका

ते बरसतील शब्दातून

नाहीतर खोल हृदयातच राहतीलल बरे

काही शब्द आणि भावनांचे असते

मुक्कामाचे स्थान वेगळे

म्हणून म्हणते काही कविता

कागदावर उतरतात

आणि काही नुसत्या खोल आत

एकमेकांशी बोलतात

योगा  योगाच्या  गोष्टी देखिल,
नियातिलिखित  असतात म्हणे.
आपण त्याला स्वीकारतो नाहीतर,
काढत बसतो त्यात उणे -दुणे .

मला एक घरं हवंये

मला एक घरं  हवंये..

फक्त स्वताच्या मर्जीने राहण्यासाठी.

आणि एक कोरं  मन..

हवं असलेलं  कोरण्यासाठी.

एक प्रेमळ हृदय.. 

फक्त  मला जपण्यासाठी.

नको गैरसमजही..

फक्त माझ्या भावना जपण्यासाठी.

चुका नको काढायला..

अलगद झेलावं फुलाप्रमाणे.

रिमझिम पावसात हवं तेव्हा..

नाचून घ्यावं लहान मुलाप्रमाणे.

देवाप्रमाणे नको  कुणी.. 

देवच हवा आहे मला. 

कारण हे सगळे गुण.. 

असतात कुठे प्रत्येक जीवात ?

मग… मग मला मीच  हवी आहे बहुदा..

स्वतावर प्रेम करणारी,जपणारी,नाचणारी ,

टिवल्या-बावल्या आणि निराशाही 

पक्ष्याप्रमाणे अलगद झटकणारी..

 हो तीच.. 

मन मोकळं  वागण्यालाही...

इथे जबरी शिक्षा असते.

कळत  नाही इतकी छोटी का...

मानवी मनाची कक्षा असते?

मनपिल्लू!

वेचलेले सगळेच,

पेरण्यासारखे  नसते.

मुठीत आलेले सगळे,

झेलण्यासारखे नसते.

असे कितीसे व्यर्थ,

येउन मिळते आपल्याला.

अर्थ नसतात त्याला,

जाणीव असते आपल्याला.

म्हणून म्हणतात काहीकाही.

सोडून  द्यायचे असते. 

नाहीतर इवलेशे मनपिल्लू,

त्याला देखील फसते. 

अस्मिता :)

Its been a long time i didn't write anything.The only reason is these days am getting blocked and although i wish to write something interesting I can' t.I learnt a term in my graduation writer's block..so that's perfectly fine.but this new year i decided to write  as more as possible and shard my kind everyday written blog and spend some more interesting time with you people.Hope i will follow it rather my mind..:-)Wishing you all Happy puppy new year!

नजर हटली,
हौस फिटली.
क्षणभर तरी..
धुंदी तुटली.
रोखून धरलेली नजर,
हळूच डोळ्याने पापणी मिटली.

इतकं कसं हरवून जाणं?
बुब्बुळात चित्र कोरून ठेवणं?
स्वप्न अशीच असतात सारी,
पाहत पाहत रमून राहणं.

एक डोंगर  दुरवर असतो,
 जो फक्त  आपल्याला दिसतो .
इतर कुणालाही दिसत नाही,
क्षणभर आपणही फसतो.

रोखून धरावा श्वास अणि
वल्ह्वावे वल्हे जीव एकवटून .
धाड़सचे काही क्षणच टाकतात.
अक्खे जीवन पालटवून.

आता फक्त ..

आता फक्त नहात राहावं,

आल्या सरीत चिंब. 

आता फक्त गात राहावं,

होईल तितका दंग.

लागणार नाही आरसा आता,

पाहण्या प्रतिबिंब.

डोळ्यासमोर अक्खी चित्रफित,

आणि समाधिस्थ अंग...

आता दूर दूर..किनारा आणि,

त्यात हलकेच उठणारे तरंग.

रोखून धरावे श्वास आणि,

उधळून द्यावे द्वंद.

आता पहाट बोलत नाही,

पसरत नाही "तो" सुगंध.

अक्खा प्रहर सरतो असाच,

आणि मग पसरतात निशेचे रंग.

आता अनुभवांचे वय झाले,

जपून असते काही ऋणानुबंध.

आणि मग मधूनच अल्लड होऊन..

झेलून घेते हवेसे हवेसे  रंग.

जाळं

सुटतच नाहीत प्रश्न काही,
नुसतं विचारांचं जाळं वाढतं.
आपला मन आपल्याच नकळत,
भर गर्दीतलं पाऊल काढतं.