डोळ्यात मावेनासं झालेलं ऊन,

आणि आपल्याच व्यक्तीचं जाणवणारं सततच ऋण.

सारखा टोचतं...तीक्ष्ण काट्यासारखं..बोचतच राहतं.

नको असेल तरी ते मावळत नाही...आपल्याला हवं तेव्हा....

जाणीवा मात्र सदैव...अंधारल्यासारख्या  होतात तेव्हा..लक्ख उन्हातही.

चालण मात्र चुकत नाही तेव्हा.....फक्त या आशेवर चालावं...कि ते ढळेल लवकरच...

त्याचा ढळंण्याचा  काळ काही...ठरलेला नसतो..

पण त्यालाही कधीतरी..वळण्याचा मोहं होत असतो.

त्याग

दुसऱ्यासाठी त्याग केला कि,

तो त्याची नेमकी.. कदर करत नाही.

आणि आपल्याला त्रास दिल्याशिवाय,

सुखाला चैन पडत नाही.

ढगं

माझ्या डोळ्यातील पाऊस

तुला खूप-खूप आवडतो...जेव्हा..

 बरसणारा ढग मात्र..

हमसून-हमसून..वेडा होतो तेव्हा

आयुष्यभर..वाऱ्यासारखी..

जिथे तिथे...प्रेम शोधात बसलेली ती.

बेभान...थकलेली..रिकाम्या हातानी..

गर्दीच्या जगात फिरतेच आहे.

समुद्राच्या पाण्याशी खेळतांना लाटांनाही,

साकडे घालणाऱ्या..तीच..सावळ रूप..बेचैन होऊन,

अस्वस्थतेनं किनाऱ्यावर फिरतांना,

ओसाड मनाच्या कप्प्याला कुरवाळतांना,

दूरवर...वाटेला आशेने नजर लावून बसलेली..ती...

छोटीशीच बाहुली..आपल्याला हव्या असलेल्या..त्या प्रेमाच्या शोधात...

अधिरतेत...एकटीच...तारुण्यातही...या आशेने..

कि कधीतरी कदाचित कुणीतरी समजून घेईल..

मनस्तापाचे..झरे तेव्हा वाहणार नाही..

तोपर्यंत असच आपलं..एकटपण..नकोसं...

त्रासदायक...अर्थहीन..वाटणारं..

घाबरायचं ठरवला कि..वादळ 

आपली हाडाच मोडतं.

त्याला रोखठोक उत्तर दिलं कि

आपल्यापासून चार हात दूर पळतं.

अचानक वादळ बनून येणाऱ्या सवालांना..

आजकाल मी..घाबरायचंच सोडलंय.

सुनामी असो कि मग भीष्मप्रश्न..

त्यांनाच मग मी नमावायचं ठरवलय. 

शहाणपणा ...

बाजारी त्याच ...
मी शहाणपणा विकला होता.

जेथे गेली कित्येक वर्ष..

मी क्षणाक्षणाला तो जपला होता.

आयुष्याचे डाग...झाकण्याकरिता..

तिने गालाच्या खळीचा वापर केला

जेव्हा अवघड झाले..ते काहीसे..

त्यावर बटीचा पडदा दिला.