भाग १
वय वर्ष … किती ते विचारू नका.पण आता नक्कीच लहान नाही मी. ठेवलं आहे लहाण ती वेगळी गोष्ट.
असोत. तश्या बऱ्याच आठवणी आहेत माझ्या बालपणाच्या…प्रत्येकाच्या असतात. चांगल्या आणि वाईटहि . चांगल्या बघु कारण माझ्या चांगल्याच आहेत.दादा म्हणजे माझे वडील माझे आदर्श अर्थात "हिरो "होते . समाजसेवक असल्याने घरात सतत गजबज. आणि कुठ्ल्या कुठल्या संस्था तसेच समाजसेवेच्या दृष्टीने होणाऱ्या सभा आणि संमेलनात त्यांचा सततचा समावेश असे.मी घरात लहान असल्याने आणि मोठी भावंड त्यांच्याच अभ्यासाच्या व्यापात असल्याने माझी जबाबदारी त्यांच्याकडेच असे. मग बाजारहाट म्हणा कि इतर काही. तसं एकदिवस एका महत्वाची बैठक अर्थात "मीटिंग " चालू होती. घरातच होती.त्यावेळी बहुदा मी ६ वर्ष्याची असावी.. दिवसभर खेळून दमलेली मी बिचारी.... दादांजवळ "मीटिंग " मध्ये जाऊन बसली. अजूनही स्पष्ट आठवते मला पाय भारीच दुखत होते. आणि हे असे दुखले म्हणजे आई किंवा दादा दाबून द्यायचे माझे पाय . भारी मज्जा होती बघा. अहाहा काय वय होतं ते… अहम-अहम म्हणजे बरं वाटतं न आपली कुणी अशी सेवा म्हणजे काळजी म्ह्णते हो मी केली तर …. नाही तर तुमचा आपलं काहीतरीच अर्थ काढाल ह . असो… आता पाय दाबून घ्यावेसे वाटत होते. दादांचं आपलं काहीतरी महत्वाचं मुद्दे मांडणं चालू होतं. आता ???हे पाय दुखणं कसं थांबवणार?आई तर स्वयंपाक करते. आणि तिला इतक्या लोकांचं खाणं-पिणं करायचं होतं. बाजूला बसलेल्या माझ्या लाडक्या 'कर्डिले'बाबां कडे मोर्चा वळवला. "बाबा !पाय खूप दुखताये दाबून द्या न…." क्षणभर मीटिंग मधेही शांतता. कारण बाबा खरचं बाबा होते. म्हणजे वयाने फार मोठे आणि मीटिंगचे कदाचित अध्यक्षच…. आठवत नाही इतके आता . "सोन्याबाई दाबतो हं जरा इकडे वळवा पाय माझ्या दिशेने " म्हणून .. पाय दाबले त्यांनी माझे चक्क . ह्या मोठ्या २०-२५ लोकांच्या सभेत अगदी न चिडता. मीटिंग चालू होती नंतर पण तेव्हा मला काय झाला खी समजला नव्हतं. इतकं नक्कीच आठवतं कि असल्या पाय दाबनं सेवेनंतर मी निद्रा देवीची आराधना केली लगेचच.
त्यानंतर बऱ्याचदा मला माझ्या दादांनीहि आणि खुद्द बाबांनीही या प्रसंगाची आठवण कित्येकदा करून दिली. अर्थात विनोदाने .दादा व इतर मंडळीस त्या गोष्टीचा हेवा वाटे.पण मला त्याची अजिबात जाणीव नव्हती. आज मला हा प्रसंग जेव्हा जेव्हा आठवतो तेव्हा-तेव्हा मला खजील झाल्यासारखे वाटते.लहानपणी एक सोपी म्हण सतत लक्षात असे,"मोठेपणा हा वयावर अवलंबून नसून तो कर्तुत्वावर अवलंबून असतो." बाबांचं असं वागणं हा खरा मोठेपणा नाही का ?नाहीतर त्यांनी देखील त्यांच्या वयानुसार आणि पदानुसार मला हटकून लावलं असतं हो ना ? या आठवणीवरून एक गोष्ट थेट हृदयाला भिडते आणि मनाला 'माणूस' म्हणून सतत जाणीव करून देते माणसाचा मोठेपणा,विनम्रपणा हा त्याच्या 'डीग्री' वर अवलंबून नाही तर साधेपणावर आणि पुढ्यात आलेली गोष्ट सहजपणे निभावून नेण्यात आहे हेच खरं नाही का?
