बघ जमवून आणखी थोडं

तक्रारीचा  सूर तुझा,
आणि माझा त्यावर चिडण्याचा.
कसा शिकशील डाव राजा,
गढूळपणा दूर करण्याचा?



आई म्हणते पक्षासारखं,
वागलं पाहिजे नेहमी.
पंखावरलं पाणी झटकून,
उडलं पाहिजे तुम्ही.


मला ते जमत नाही,
आता ते शिकते आहे.
शिकता शिकता हजारदा..
नकळतच चुकते आहे.


माझं घरच उन्हात,
आणि 'तो' राग माझ्या मनात.
आजवर कमवलेलं मग
जातं काही क्षणात.


नको वाटतातं स्वप्न सारे,
क्षणभर मग सजवलेले
दिसत असते तेव्हा तुलाच मग,
मी विचारात हरवलेले.

बघ जमवून आणखी थोडं,

कदाचित तुलाही जमेल.

सोडवू या हे क्लिष्ट कोडं,

म्हणजे रागही रडेलं. 

मग पहा स्वप्नांवर कसं,

राज्य करू दोघं. 

मान-अपमान आणि रागाचे,

परतवून लाऊन सोंगं.