कळी उमलते, फुल बनते.
सुगंध पसरवते,
मनाला प्रफुल्लीत करते.
नंतर कोमजते.
न सुगंध येतो.
न उरते ती प्रफुल्लता,
मिटून जाते फुल मग..
आणि भासते असे...
जसे मानवाचेही होते.
उमलून ,फुलून,
सुगंध पसरवून
कोमजून, प्रफुल्लून,
शेवटी मिसळते...
मग राखच..
फक्त मातीत.
न उरते अस्तित्व,
न उरतो सहवास.
प्रत्येकाचं असंच....चालतं
ऋतुचक्र,आयुष्यचक्र.
No comments:
Post a Comment