उरी काहूर
अजब हुरहूर
नजर आतुर
 कटाक्ष दूरदूर

हृदयी ठोका...
चाले भरभर
मन भिरभिर
 वाऱ्यावर..

नेत्री चाहूल
शिरशिरी अंगावर
कसली ज्यादू हि ?
चित्त न ठिकाणावर

कधी उगाच पडे
खळी गालावर.
तर उगाच झुले झुला
उंच उंच झाडावर

 विचार अडकले
नाजूक ओठावर.
लाजलाजुनी लाल परी
ओझे मनीचे फुलांवर

दूर किनारी लाट दाटली
 फेसाळ होऊन तरंगावर
हे असले स्वप्न नशिले?
 कसले जाळे मनावर?

मीच घेतला हात हाती..
अन भर टाकला खांद्यावर
नाजूक बट पसरली
फुंकले तिला गालावर

लाजून  हसले क्षणभर सजले
चित्त विरून भान फिरकले
 अलगद उतरली स्वप्नभेट
पुन्हा डोळ्याच्या किनाऱ्यावर

माझे मलाच मीही समजावयास होते

झाले कधी न पूर्वी ते व्हावयास का होते?

केली किती उपवासे अन पारायानेही श्रध्देने

त्यास व्यर्थ समजुनी मी बावरायास का होते?

लाख म्हणाले कुणी पाझर फुटे दगडाला 

मग तो फुटेपर्यंत पुन्हा हृदय पाषाण व्हावयास का होते?

शब्द

शब्द जिव्हारी लागे लागे,

शब्दच देती अपार माया.  

शब्द सुगंधी सडा मोगरा, 

अन तेच शस्त्रही मुखवटे ओळखाया. 

शब्द जप-जप साधू संतांचा,

शब्द कातीली गुन्हेगारांचा. 

शब्द मलमली आपलेपणाचा, 

अन खोल घाव त्या खुमशी प्रवृत्तीचा. 

शब्द हास्य कोवळ्या गालांचा, 

शब्द गंज अपरिवर्तनाचा.  

शब्द  असे प्रमादहि ..शहाणपणातला,

शब्द पुरावा जिवंतपणीचा.. 

वाहे हा शब्द्झरा.... शब्द झरा. 

कधी कधी ..

कोरून कोरून लिहावेसे वाटते,

आभाळाच्या या निळसर पाटीवर.

 तर कधी वाटते होऊन रिमझिम पाऊस,

बरसत राहावे सुगंधी मातीवर. 

वाटे मजला कधी कधी तर, 

झुळूक व्हावे  वाऱ्याची. 

आणि होऊनी मंद बासुरी, 

गीत गावे पक्ष्यांच्या कानाशी. 

कधी वाटे मजला,

एकरूप व्हावे हिरव्यागार वृक्षांशी.  

आणि उरून राहावे उभारी बनून, 

मानवाच्या भावूक नजरेशी. 

रूप घ्यावे वेगवेगळे अन, 

ज्यादूपरी खेळावे मनझोकयाशी. 

मिळे एकदाच  आयुष्य हे, 

कवटाळावे त्यास हृदयाशी. 

असे किती बोलायचे
शब्दात आले नाही
भावना आणि शब्दांचा
हा खेळ नवा नाही

कविता आणि कागद

हे समीकरण लावू नका

अश्या मनातल्या भावनांवर

अत्याचार करू नका

ते बरसतील शब्दातून

नाहीतर खोल हृदयातच राहतीलल बरे

काही शब्द आणि भावनांचे असते

मुक्कामाचे स्थान वेगळे

म्हणून म्हणते काही कविता

कागदावर उतरतात

आणि काही नुसत्या खोल आत

एकमेकांशी बोलतात

योगा  योगाच्या  गोष्टी देखिल,
नियातिलिखित  असतात म्हणे.
आपण त्याला स्वीकारतो नाहीतर,
काढत बसतो त्यात उणे -दुणे .

मला एक घरं हवंये

मला एक घरं  हवंये..

फक्त स्वताच्या मर्जीने राहण्यासाठी.

आणि एक कोरं  मन..

हवं असलेलं  कोरण्यासाठी.

एक प्रेमळ हृदय.. 

फक्त  मला जपण्यासाठी.

नको गैरसमजही..

फक्त माझ्या भावना जपण्यासाठी.

चुका नको काढायला..

अलगद झेलावं फुलाप्रमाणे.

रिमझिम पावसात हवं तेव्हा..

नाचून घ्यावं लहान मुलाप्रमाणे.

देवाप्रमाणे नको  कुणी.. 

देवच हवा आहे मला. 

कारण हे सगळे गुण.. 

असतात कुठे प्रत्येक जीवात ?

मग… मग मला मीच  हवी आहे बहुदा..

स्वतावर प्रेम करणारी,जपणारी,नाचणारी ,

टिवल्या-बावल्या आणि निराशाही 

पक्ष्याप्रमाणे अलगद झटकणारी..

 हो तीच..